Sayup – sayup suwarane qiro’ah. Sun rungokaken suwarane iku teka ring Masjid jami’ Baitur Rahman Banyuwangi, polae nyang abane qiro’ah iku isun bisa nenger gok iku ring masjid Jami’. Matanisun ngelilir, sun tulih emakisun turu ring sebelahisun ring ngisore kasurisun. Sun sawang-sawang ring sak ubenganisun, sun tengeri gok iki dudu kamarisun tapi kaya kamar kang ana ring jero Rumah Sakit. Sun tulih ring pareke tanganisun kang kiwa, ana impus cemanthol kang selange melebu nyang tanganisun. Tepak arepe njegog, rasane sikil kaya sing kuwat sun enggo ubah kaya-kaya sing duwe sikil. Ring batinisun ngucap “Apuwa isun iki?”. Serta sun pikir-pikir lan sun enget-enget, temakaken isun mari kecelakaan ditabrak sepidhah montore lare ugal-ugalan tepak isun mari nekani akad nikahe mbok Rehana, kembang desa kang sun kudang-kudang, sun eman-eman, lan paling sun welasi, kang saiki semandhing ambi wong lanang liya kang nggawe atinisun keranta-ranta.
Mbok Rehana. Ya, Rehana arane, kembang desa kang umahe ring elore kampungisun kana, peraenane kaya dene ulan kang nggarai wong lanang bisa kedanan. Kawitane isun kenal ambi mbok Rehana, tepak isun milu pengajian rutinan kang dianakaken ring lare-lare enom desanisun. Kala iku mbok Rehana milu pengajian pisan ambi kancane kang aran mbok Idah. Tepak pengajian mangkat, sun tulih gok ana lare wadon kang peraenane paling ayu dhewek ring antarane kanca-kanca wadon liyane. Tepak pengajiane wis mari, kari mangane, isun takon nyang kanca ring sebelahisun, arane kang Ja’i,
“Kang Ja’i, lare wadon kang lungguh ring pareke mbok Idah iku sa?“
Uwong ring desanisun kadhung ngomong iku di singkat-singkat. Ibarate “sapa” dadi “sa”.
Kang Ja’i semaur, “Apuwa tah Kang Abi, Rika ngesir tah?“.
Isun mung gemuyu bain.
“Iku arane Rehana Kang, umahe ring pareke umahisun.“ Semaure kang Ja’i.
“Isun kenalena apuwa Kang.“ abanisun.
“Iya wis, liya dina bain sun kenalaken.“ Semaure kang Ja’i ambi mesam-mesem.
“Kesuwun Kang, kesuwun kang akeh.“ Abanisun girang.
Liya dina, isun akhire kenal ambi mbok Rehana, sun jaluki nomer tilpune lan alamat facebook-e. Tambah dina, tambah ulan, isun SMS-an, tilpun-tilpunan, chating-an ambi mbok Rehana. Suwi-suwi atinisun saya welas ambi mbok Rehana, semono uga mbok Rehana. Akhire sun etokaken kabeh kang ana ring jero batinisun, hun sampekaken nyang mbok Rehana gok isun iki dhemen lan welas nyang iyane. Alhamdulillah mbok Rehana nerima welasisun. Pungkase, isun dhemenan ambi mbok Rehana. Saben dina melaku-melaku jak keloronan gandhengan tangan ana ring ngisore sentore ulan kaya biyasahe lare-lare kang bakalan.
Pirang-pirangane ulan isun bakalan ambi mbok Rehana. Isun duwe kekarepan arepe sun lamar mbok Rehana, arep sun sandhing kanggo selawase. Ya, isun magih enget nyang dinane, yaiku dina sabtu tanggal 8 Desember 2013.
Kala iku isun mulih teka megawe nyapu. pegawenanisun dadi tukang sapu ring pelatarane uwong. Abane tilpun cengkrang-cengkring. Serta sun dileng, temune kang tilpun iku mbok Rehana. Sun angkat tilpune,
“Halo, Assalamu’alaikum, paran dhik?“ isun ngawiti gesah ring tilpun.
“Kang, Rika meriniya nyang umah, penting!“ abane mbok Rehana ambi rada mesesegen. Sekala hun tutup tilpune, sepidhah hun starter, sing kathik adus lan sing kathik salin, isun langsung mangkat nyang umahe mbok Rehana. Gadug ring ngarepe umahe, akeh sepidhah montor mandheg. Sun tulih akeh uwong ring kono. Sun parani ketepakan ana kang Ja’i aju hun takoni,
“Kang Ja’i, iki rame-rame ana paran?“, takonisun ambi rada bingung.
“Melebua bain ra wih, Rika sing weruh tah? “ Abane kang Ja’i. Isun mandheg tingal-tingel bain. Isun melebu nyang umahe mbok Rehana, sun tulih mbok Rehana nganggo kebaya ambi nganggo kudhung putih enak lungguh jejer ambi wong lanang kang sun weruhi pegawenane dadi mandhore lurung. Ring ngarepe mbok Rehana iku ana pak Pengulu ambi pak Mudin enak silah. Isun yakin gok mbok Rehana iku arep ngelakoni akad nikah. Sikilisun sekala lemes, sing kerasa eluh temetes teka ring mata. Sakkal isun balik metu teka ring panggonan kono.
Gadug ring njaba, isun diceluk mbok Idah.
“Kang Abi, iki surat teka mbok Rehana, nyak wacanen!“ Abane mbok Idah. Sun waca surat teka mbok rehana.
“Kang Abi, isun njaluk sepura kang akeh. Isun welas nyang Rika tapi isun sing bisa nyandhing Rika selawase, polae emak lan bapakisun wis njodhohaken isun ambi wong lanang liya kang lebih sempurna lan mapan pegaweane, lagote Rika jare mung dadi tukang sapu. Rika aja lara ati, iki kekarepane emak lan bapakisun. Muga-muga Rika ulih wong wadon kang lebih apik lan welas nyang Rika. Sepisan maning, isun njaluk sepura kang akeh. Salam seduluran, Rehana.”, Gedigu uneke surat kang ditulis mbok rehana.
Serta mari sun waca, surat sun suwek-suwek, langsung isun ngepret nyetater sepidhah terus mulih. Ambi nangis, isun nggawa sepidhah sampek sing ngerasakaken nyang dalane. Gadug ring tengah dalan, mara-mara “jeblarrrr!“, isun temebluk nyang lurung, sun rasakaken mata dienggo nulih kaya peteng, terus isun sing enget paran-paran. Tangi-tangi isun ketung-ketung ana ring rumah sakit, sikil dibelebed nganggo spalek polae kuthung lan tanganisun babras kabeh uga dileboni selang impus. Iki wis dadi nasibisun sing jodho ambi mbok Rehana. Saiki mbok Rehana lungguh sesandhingan ambi wong lanang liya. Isun mung bisa ndungokaken muga-muga mbok Rehana seneng ring kana ambi wong lanang kang jarene wong tuweke lebih sempurna. Muga-muga isun ring dina mburi ulih lare wadon kang lebih apik teka mbok Rehana, kang bisa ngeregani lan ngerti nyang paran artine welas. Aamiin.
TAMAT
